صدوق نقل مي كند: محمد بن عيسي از امام هادي عليه السلام درباره آيه شريفه وَالأرضُ جميعاً قَبْضَتُهُ و يَوْمَ القيامَةِ وَ السَماواتُ مَطْوياتٌ بيمينهٍ [1] پرسيد. فرمود: خداي سبحان سرزنش كرده كسي را كه او را به خلقش تشبيه مي كند. آيا نمي بيني كه در صدر آيه مي فرمايد: و ما قدروا الله حق قدره؛ «و خدا را چنان كه شايسته است نشناخته اند» كه مي گويند: «تمام زمين در روز قيامت، در قبض اوست و آسمان ها پيچيده در دست راست او»؛ نظير آنجا كه خداي سبحان مي فرمايد: «و خدا را آن چنان كه شايسته است، نشناخته اند كه مي گويند: خدا چيزي را بر بشري نازل نكرده است». سپس خداي سبحان خود را از قبضه و يمين منزه مي شمرد و مي فرمايد: «خداوند پاك و برتر است از آنچه با وي شريك مي گردانند». [2] .