1- در كتاب اعلام الدين است كه حضرت هادي عليه السلام فرمود: كسي كه از خود راضي باشد ، ناراضيانش بسيار شوند.

2- و فرمود : كسي كه گرفتار و اسير نفس خويش است ، بر مركب چموشي سوار گشته و آدم نادان ، اسير و گرفتار زبان خود است.

3- و فرمود : ] ارزش و اهميت [ مردم در دنيا به اموال است و در آخرت به اعمال.

4- و فرمود : مصيبت براي بردبار يكي و براي بي قرار و بي تاب دوتا است.

5- و در برخي از اندرزهاي خويش فرمود : شب بيداري براي خوابيدن لذت بخش تر است و گرسنگي براي گوارايي غذا. ] امام عليه السلام با اين گفتار به شب زنده داري و روزه داري تشويق فرموده است [.

6- و فرمود : به ياد آن روزش باش كه بدنت در برابر خاندانت افتاده ، نه طبيبي است كه تو را باز دارد و نه دوستي كه سودت بخشد.

7- و فرمود : بهتر از كار نيك ، انجام دهنده ي آن است و زيباتر از زيبا، گوينده ي آن است كه وزين تر از علم و دانش ، عالمي است كه آن را در بر گرفته و بدتر از بد كسي است كه آن را پديد آورده و هولناك تر از هول و هراس ، كسي است كه بر آن سوار شده ] و خود را بدان دچار كرده [ است.

8- و فرمود : بپرهيز از حسد ، كه زشتي آن در خودت آشكار گردد و در دشمنت كاري نكند.



[ صفحه 332]



9. و قال عليه السلام: اذا كان زمان العدل فيه أغلب من الجور فحرام أن يظن بأحد سوءا حتي يعلم ذلك منه ، و اذا كان زمان الجور أغلب فيه من العدل ، فليس لأحد أن يظن بأحد خيرا ما لم يعلم ذلك منه . [1] .

10- و قال عليه السلام للمتوكل في جواب كلام دار بينهما : لاتطلب الصفا ممن كدرت عليه ، و لا الوفاء لمن غدرت به ، و لا النصح ممن صرفت سوء ظنك اليه ؛ فانما قلب غيرك كقلبك له . [2] .



[ صفحه 333]



9- و فرمود : هرگاه روزگار چنان بود كه عدالت و دادگستري در آن زمان بر زور و ستم مي چربد ، بدگماني به كسي حرام است ، تا بدان يقين پيدا كني و هرگاه روزگاري شد كه ستم و زور بر عدالت مي چربد ، در آن زمان نبايد كسي به ديگري خوش گمان باشد، مگر از او خيري بداند.

10- و در پاسخ سخني كه ميان آن حضرت و متوكل رد و بدل شد، به متوكل فرمود: از كسي كه دلش را مكدر ساخته اي ، صفا مجوي و از كسي كه با او بي وفايي كرده اي ، وفا مجوي و از كسي كه به او بدگمان شده اي ، اخلاص مجوي، زيرا دل ديگران، همچون دل تو مي باشد.