و شما (امامان معصوم) گواهان سراي فاني (دنيا) مي باشيد.

«شهداء» به معني گواهان و شاهدان است.

در فرازهاي قبل خوانديم «وشهدآء علي خلقه» و ائمه طاهرين عليهم السلام را گواهان و شاهدان بر همه مخلوقات عالم دانستيم. ولي در اين فراز، شاهد بودن و گواه بودن آنها را به دنيا كه دار فنا است نسبت داده، يعني گواه بودن امامان را در محدوده مكان (دنيا) و زمان (تا وقت فنا) گنجانده ايم.



[ صفحه 88]



پس شاهد بودن ائمه عليهم السلام بر همه مخلوقات (به صورت مطلق)، از شئونات «ولايت» ايشان است و مشاهده آنها بر تمام اعمال از نوع «مشاهده ملكوتي» است.

ولي شاهد بودن و گواه بودن ائمه طاهرين عليهم السلام در دنيا، از شئونات «امامت» است. چرا كه آنها در دنيا داراي مقام امامت هستند. و مشاهده آنها در دنيا از نوع «مشاهده علمي» است. همان علم تامي كه يك حكام عالم عادل لايق، بايد داشته باشد و به واسطه آن علم، مصالح و مفاسد جامعه را تشخيص دهد.

پس در واقع آنها «علماء دار الفناء» هستند. ولي آنچنان علم آنها به اوج رفته كه به مرحله شهود رسيده، لذا «شهداء دار الفناء» گشته اند.