هر كه دوستدار شما (ائمه طاهرين) است، نيك بخت شد و هر كه شما را دشمن داشت، به هلاكت رسيد.

«والي» از ماده «ولي» و در اصل به معني نزديكي و عدم جدايي است. به همين مناسبت، به سرپرست و مربي انساني كه نياز به تربيت و سرپرستي دارد، «ولي» گفته مي شود. به مولا و كسي كه پيروي او لازم است نيز، «ولي» اطلاق مي گردد. همچنين به دوست و رفيق صميمي نيز «ولي» گفته مي شود.

«عادا» از ماده «عدو» به معني تجاوز و از حد گذشتن است. لذا به دشمن كه



[ صفحه 93]



از حدود خود تجاوز مي نمايد و به حريم ديگران تعدي مي كند، «عدو» مي گويند.

در اين فراز مي گوييم: هر كس شما را دوست بدارد و از شما پيروي نمايد سعادتمند و نيك بخت گرديده است. چرا كه سعادتمند شدن در اين دنيا و همچنين در قيامت و همچنين بدبخت گشتن در دو عالم، چيزي جز نتيجه اعمال، كردار، گفتار و نيات انسان در دنيا نيست. لذا هر كس امامان هدايت عليهم السلام را دوست داشت و از آنها پيروي كرد، سعادتمند در هر دو عالم است.

سعادت در دنيا، با هدايت شدن توسط ائمه اطهار عليهم السلام و فراهم بودن اسباب نعمت هاي معنوي صورت مي گيرد و در وقت جان دادن، با ملاقات ائمه معصومين عليهم السلام، سعادت انسان تكميل مي شود و نهايتا در قيامت نيز با ورود به رضوان و بهشت الهي، اين سعادت، اكمل مي گردد.

بنابر اين هر كس از حدود امامان هدايت عليهم السلام تجاوز نمايد و با ايشان دشمني كند، در دنيا و آخرت نابود و فاني مي شود.

هلاكت دشمنان ائمه اطهار عليهم السلام در دنيا به آن است كه آنها لذتي از انسانيت خود نخواهند برد و در شقاوت جهاني خود اسير مي گردند و در آخرت نيز هلاكت نصيب آنهاست و هميشه گرفتار دوزخ هستند و نجاتي براي آنان نيست.



[ صفحه 94]