و هر كه با شما (ائمه معصومين) جنگ كرد، مشرك است.

«شرك» ضد توحيد و يگانه پرستي است. پس هر كس براي خداوند در



[ صفحه 98]



مراتب توحيد ذات، افعال، صفات و توحيد در عبوديت، شريكي قائل باشد، به خدا شرك ورزيده است. بنابر اين اعتقاد به قدرت غير خدا - كه همان قدرت هاي موهوم و خيالي است - و بندگي آن قدرت هاي پوشالي - كه همانند سراب است - شرك مي باشد.

قدرت هاي پوشالي و خيالي، گاهي در نفس اماره انسان تجلي مي يابد و گاهي مانند بت هاي سنگي و اشياي خارجي خودنمايي مي كند و گاهي طاغوت هاي هر زمان در برابر خداوند صف آرايي كرده، قدرت پوشالي خود را به رخ ديگران مي كشند.

پس اعتقاد به هر يك از اين قدرت هاي سه گانه و پيروي از آنان، شرك است و كسي كه با ائمه معصومين عليهم السلام محاربه و جنگ نمايد، در واقع از طاغوت زمان پيروي كرده و همراه آنان به جنگ با امامان معصوم عليهم السلام برخاسته، از خداوند اطاعت ننموده و از طاغوت فرمانبري كرده و مشرك گرديده است.

اگر محاربه با امام معصوم، از روي علم و آگاهي باشد و حق امام معصوم را بشناسد و با او به جنگ برخيزد، علاوه بر متابعت و اطاعت از طاغوت، اطاعت از هواي نفس خويش نيز نموده و قدرت خيالي هواي نفس را بر قدرت حقيقي خداوند، مقدم داشته است. پس محارب جاهل يك شرك ورزيده و محارب دانا، دو شرك؛ شرك طاغوت و شرك نفس اماره.



[ صفحه 99]