پدرم و مادرم و خاندانم و مالم و تبارم فداي شما باد.

اين جملات و اين گونه فدا شدن را براي هر كس كه محترم مي دانند و مقام او را عظيم مي شمارند و خود را فدايي او محسوب مي كنند، جهت اظهار معرفت و ابراز محبت و اعلام شكرگزاري از او استفاده مي كنند و نشان از خودكوچك دانستن گوينده، در برابر عظمت و بزرگي مخاطب داشته و نشانه محبت وافر گوينده نسبت به مخاطب است.

در اين جا نيز زائر به علو مقام امامان عليهم السلام اعتقاد يافته و با محبتي وصف ناشدني، همه چيز و عزيزترين كسان را فدايي آنان مي داند و معتقد است در برابر عظمت آنها، جان خود و كسانش ارزشي ندارد.

در اين جمله حقيقتي نهفته است و آن اين است كه زائر، حقيقت ايمان را درك كرده و دوست داشتن و دشمن داشتنش براي خداوند است.



[ صفحه 125]