من عمل كننده به فرمان ها و دستورهاي شما هستم.

نسبت اين فراز با «آخذ بقولكم»، عموم و خصوص من وجه است. چرا كه بعضي از فرمان ها همان گفتار است، ولي بعضي از فرمان ها با اشاره و كتابت صادر مي گردد كه گفتار نيست و بعضي از گفتارها، جنبه موعظه اي و يا بيان معارف است كه در اين صورت، فرمان نيست.

برخي از شارحين اين فراز را اخص از فراز قبل دانسته اند.

در هر صورت عمل به دستورات ائمه اطهار عليهم السلام از آن جهت لازم و واجب است كه:

اولا: فرمان آنها فرمان و امر خداوند است. چرا كه آنها فرماني غير از خواست خداوند صادر نمي كنند و اساسا خواستي غير از خواست خداوند ندارند. پس آنها راه وصول به رب العالمين بوده و اطاعت از آنان همان اطاعت از خداوند است.

ثانيا: عمل به فرمان آنها، جزء حقوق آنان است كه بايستي اين حق از طرف همگان ادا شده و انجام گيرد. پس چنانچه كسي فرمانبر آنها نباشد، در حقيقت حق آنها را ادا نكرده است.