اي مولاهاي من! ثناي شما را نتوانم كرد و با مدح، به حقيقت شما نرسم و با توصيف، قدر شما را بيان نتوانم كرد.

زائر از ابتداي زيارت پيوسته در حال ثناگويي ائمه طاهرين عليهم السلام بوده، ولي عاقبت به اين نتيجه مي رسد كه هر چه بگويد كم است. لذا در اينجا اظهار عجز كرده، مي گويد: «آقايان و مولاهاي من، ثناي شما را نمي توانم بشمارم».

توجه به اين نكته لازم است كه عدم قدرت زائر بر احصاي ثنا، از عدم معرفت زائر بر ثناشونده، نشأت مي گيرد.

شايد بتوان گفت عالي ترين حد مدح گويي و ثناشماري از ائمه عليهم السلام همين ابراز عجز باشد.



كتاب فضل تو را آب بحر كافي نيست

كه تر كني سر انگشت و صفحه بشماري



در اين فراز اشاره به عجز زائر، نسبت به مدح گويي و ثناشماري زائر شده



[ صفحه 162]



است.

فرق «مدح» و «ثنا» آن است كه «مدح» بيان صفات و كمالات ذاتي ممدوح است و «ثنا» بيان صفات و خوبي هاي بيروني و خارجي ممدوح مي باشد.

پس معني فراز آن است كه: من نه كمالات خارجي و ظاهري و بيروني شما را مي توانم احصا كنم و نه در بيان اوصاف شريفه ذاتي و نفساني شما مي توانم به كنه شما برسم و نه مي توانم قدر و منزلت شما را توصيف نمايم.