منزه است پروردگار ما، به راستي كه وعده او انجام شدني است.

«سبحان» در اصل مصدر است و به معني منزه دانستن و تنزيه خداي تعالي مي باشد. واژه «تسبيح» به طور كلي در عبادات؛ چه زباني، چه عملي و چه در نيت به كار مي رود.

زائر در اين فراز درخواست نمودن از خداوند را در قالب نيايش گري ارائه داده، پروردگار خود را از تمام ناپاكي ها منزه و تحقق وعده هاي او را حتمي مي داند.

مسلما وعده خداوند مانند وعده هاي دروغين شيطان و شيطاني صفتان نيست، بلكه وعده اي است حقيقي. چرا كه هيچ كس نمي تواند از خداوند در وعده ها و سخنانش، صادق تر باشد. زيرا تخلف از وعده يا به خاطر ناتواني است، يا جهل و يا نياز كه تمامي اين صفات از ساحت مقدس الهي به دور است.



[ صفحه 198]