كه شما بخشايش گناهانم را (از خدا) بخواهيد و شفيعان من گرديد.

«استوهبتم» از باب استفعال و از ماده «هبة» به معني بخشيدن و عطا كردن بدون هيچ گونه چشم داشت به عوض و جايگزين است.

اين فراز جواب قسم است. يعني شما ائمه عليهم السلام را قسم مي دهم كه از



[ صفحه 201]



خداوند، بخشيدن تمامي گناهان من و بخشايش آن گناهان را طلب نماييد (كه البته خداوند در اين بخشيدن هيچ عوض نخواهد خواست، بلكه همه گناهكاران را به توبه و درخواست عفو و گذشت فرامي خواند).

سپس زائر مي گويد: شما شفيعان من هستيد. از اين اقرار معلوم مي شود شفاعت معصومين عليهم السلام، فقط در قيامت نيست و منحصر به صحراي محشر نمي باشد. بلكه آنان در دنيا نيز شفاعت كننده محبان خود مي باشند. همچنان كه زائر را در دنيا مورد شفاعت خود قرار داده و از خداوند مي خواهند او را عفو كرده، به درجات ايماني نائل نمايد.

شايد هم منظور زائر آن است كه در اين دنيا، گناهان مرا با بخشش هاي فراوان خود جبران نماييد (لما استوهبتم ذنوبي)، و در آخرت نيز مرا شفاعت كنيد (وكنتم شفعائي).