و (سلام بر شما اي) بنيان هاي كرامت.

در معني «كرم» آمده است: هر چيزي كه در مجموعه و نوع خود، شرافت يابد، متصف به كرم مي گردد. مفردات راغب. برخي نيز «كرم» را «فايده رساندن بدون عوض و غرض» دانسته اند. عده اي از بزرگان بر اين باورند اگر انسان به مقامي برسد كه در برابر خدا عبوديت محض پيدا كند و حاضر به سر فرو آوردن در مقابل غير خدا نباشد، به مقام كرامت نائل شده است.

پس هر چه انسان به عبوديت محض نزديك تر شود، به همان مقدار از گناه فاصله گرفته، از حقارت شيطاني رهايي پيدا كرده و به كرامت نفساني نزديك شده است.

لذا ائمه معصومين عليهم السلام كه به حد نهايي عبوديت خداوند رسيده اند و كاملا از تمام ناپاكي ها دور گشته اند، به اصل كرامت واصل گرديده، خود اصل هاي كرامت شده اند.

شايان ذكر است، همان گونه كه دوري از پستي داراي مراتبي است، كرامت نيز كه دوري از گناه و نزديك گرديدن به عبوديت الهي است، مراتب و درجاتي دارد. لذا در قرآن مجيد، گاه به رزق و روزي، كريم گفته مي شود،



[ صفحه 20]



«رزق كريم» سبا / 4. و گاهي همسر، توصيف به كريم گشته، «زوج كريم» لقمان / 10. برخي مواقع ملك و فرشته، به كريم متصف شده، «ملك كريم» يوسف / 31. و نيز به قرآن كه در اوج كرامت است، «لقرآن كريم» واقعه / 77. و همچنين پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله كه در نهايت و اصل كرامت بوده، «رسول كريم» الحاقه / 40. و خداوند كه عين كرامت است، كريم اطلاق گرديده است. «ما غرك بربك الكريم». انفطار / 6.