و (سلام بر) پناهگاه مردمان.

اگر در كوه، محلي به وجود آيد كه از سه جهت محدود باشد و فقط از يك طرف مدخل داشته باشد، در صورت تنگ و كوچك بودن، به آن محل «غار» و در صورت وسعت و فراخي «كهف» گفته مي شود.

پس ائمه اطهار عليهم السلام براي عموم مردم اعم از گذشتگان، معاصران و آيندگان و نيز براي عامه مردم چه افراد عادي و چه پيامبران، «كهف و پناهگاهي وسيع» مي باشند.



[ صفحه 34]



وسعت، در پناهگاه بودن ائمه اطهار عليهم السلام، به دليل «سعه ذاتي» آنها و «كمال در خلقت» و «اتم انسانيت» آنهاست كه ساير مردم داراي چنين مزيت هايي نيستند. لذا بايد به ايشان پناه برد و همه را جايي در پناهگاه آنان است.