و (سلام بر) تمام شدگان و به حد كمال و تمام نائل شدگان در محبت خداوند.

«محبت» يعني طلب شديد و علاقه وافر و تمايل بسيار به چيزي و يا فردي.



[ صفحه 41]



حال اين محبت گاهي بدان خاطر است كه محبوب، به انسان خير و بركت و لذتي مي رساند، (در واقع انسان براي درك لذت و رسيدن به خير و دريافت بركت به محبوب علاقه داشته و محب او گشته است) و گاهي اين علاقه وافر و تمايل شديد به خاطر دست يابي به خير و بركت و درك لذت نيست، بلكه محب، به خاطر ذات و خود محبوب، بدون در نظر گرفتن سودي كه از محبوب به او رسد، وي را دوست دارد و محب او گرديده است. يعني همان گونه كه انسان وجود خودش را دوست دارد (صرف نظر از اينكه خير و بركتي دارد يا نه)، وجود محبوب را نيز دوست دارد و محب او گرديده است.

ائمه اطهار عليهم السلام چنان محبت و علاقه وافري به خداوند دارند كه اگر از طرف او عذاب هم شوند، دست از محبت برنخواهند داشت.