و (سلام بر) آشكاركنندگان امر و نهي خدا و بندگان كرامت بخشيده شده خداوند. همانها كه در گفتار بر او پيشي نگيرند و به فرمان او عمل كنند و رحمت خدا و بركات او (بر آنان باد).

«عباد» به معني بندگان است و عبد محض خداوند بودن و درجه و مقام «عباد»، از «عابد» بالاتر و فراتر است. زيرا صرف عابد بودن، ممكن است از روي عادت باشد، ولي عباد از روي ميل و رغبت و با تمام وجود خداوند را بندگي مي نمايند.

ائمه معصومين عليهم السلام بندگان خالص الهي هستند كه مورد بخشندگي و كرم الهي نيز قرار گرفته اند. اين بندگان خالص، داراي ويژگي هاي فراواني هستند كه در اين فقره، به دو ويژگي اشاره مي شود:



[ صفحه 43]



1 - آنها در «قول» بر خداوند سبقت نمي گيرند. براي واضح شدن مطلب بايد گفت «قول» عبارت است از ابراز و اظهار آنچه در قلب شخص است و هدف از آن، فهماندن مطلب به ديگران است. گاهي فهماندن با سخن گفتن است و گاه با نوشتن و گاهي با علائم و بعضي اوقات با حركات ويژه و چنانچه عميق تر نگاه كنيم گاهي فهماندن به وحي و الهام و القا نيز صورت مي گيرد.

بنابراين ابراز و اظهار آنچه در قلب است، به اسباب مختلفي صورت مي گيرد، تا آنچه اراده شده، به ديگران فهمانده شود.

ولي وجه مشترك در بين تمامي اين اسباب، فهماندن اراده به ديگران است. به همين دليل گاهي قول، كنايه از اراده و مشيت مي گردد و در اين فقره نيز منظور از قول، اراده ائمه معصومين عليهم السلام و اراده خداوند است. يعني اراده آنان تابع اراده خداوند است و قبل از اراده خداوند، آنها اراده نمي كنند و حتي اراده اي ندارند.

2 - ائمه معصومين عليهم السلام به فرمان خداوند عمل مي نمايند و عامل به دستورات الهي هستند. پس از ايشان هيچ كردار و گفتاري، از روي هوا و هوس صادر نمي گردد و هر چه مي كنند، خواست و مشيت الهي است.