بسم الله الرحمن الرحيم

اين بار سخن از امام هادي عليه السلام دهمين اختر آسمان امامت و دوازدهمين گوهر درياي عصمت، خورشيد علم و كمال در عصر تيره ي طاغوتهاي عباسي است. او كه به حق وارث پدر و اجداد پاكش بود و در عصر خود به خوبي توانست خط فكري و فرهنگ تشيع راستين علوي را آشكار سازد و اسلام راستين را در فرهنگ تشيع نشان دهد.



امام علي نام هادي لقب

كه ظاهر از او گشت فضل و ادب



فرو مرد بدعت به ايام او

برافروخت دانش زانوار او



از او نور ايمان فروزنده شد

زاو سنت مصطفي زنده شد



سپهر شرف را رخش آفتاب

دلش واقف سر ام الكتاب





[ صفحه 8]





به تاج امانت سرش سرفراز

فتاده به پايش ملك از نياز



امام بزرگ و رهبر معصوم و ارجمندي كه خداوند در حديث لوح او را چنين ستوده است:

و اختم بالسعادة لابنه علي وليي، و ناصري و الشاهد في خلقي و اميني علي وحيي:

«و سرانجام كار، پسر امام جواد عليه السلام را با سعادت قرين كنم. همان علي عليه السلام را كه دوست و ياور من و گواه در ميان مخلوق من و امين وحي من است.» [1] .

در اين فراز، خداوند امام هادي عليه السلام را با چهار لقب (دوست من، ياور من، گواه و ناظر بر مخلوقم و امين وحي من) تمجيد نموده كه هر كدام كافي است تا مقام بسيار ارجمند آن بزرگوار را نشان دهد.