محمد بن سنان مي گويد: براي انجام حج در مكه بودم، امام هادي عليه السلام نيز در مراسم حج شركت داشت، پس از حج به سوي مدينه بازمي گشتيم، در مسير راه به يكي از اهالي خراسان برخورديم كه مركبش در راه مرده بود و او بسيار ناراحت بود و مي گفت: چگونه بار و اثاث خود را ببرم؟ چگونه اين راه طولاني را بدون مركب بپيمايم؟ در همين هنگام امام هادي در مسير راه به آنجا رسيد، همراهان آن مرد خراساني هنگامي كه آن بزرگوار را ديدند، به او گفتند: «اي فرزند رسول خدا! اين مرد خراساني از دوستان و شيعيان شما است، مركبش مرده، غمگين است كه چگونه اين راه طولاني را طي كند.»

امام هادي عليه السلام كنار آن مركب آمد و فرمود: گاو بني اسرائيل در پيشگاه خدا گرامي تر از من نيست كه با زدن عضو مرده ي آن گاو به مرد مرده اي، آن مرد زنده شد. [1] .

آنگاه امام به پيش آمد و با پاي راستش به جسد آن چهارپا زد و فرمود:

قم باذن الله:

«به اذن خدا برخيز!»

همان دم چهارپا زنده شد و برخاست و آن مرد خراساني اثاث خود را بر آن حمل كرد و بر آن سوار شد و به سوي مقصود حركت كرد.



[ صفحه 26]



از آن پس در مدينه هر كس امام هادي عليه السلام را مي ديد، با انگشت به او اشاره مي كرد و مي گفت:

هذا الذي احيي حمار الخراساني:

«همين بزرگوار بود كه مركب خراساني را زنده كرد». [2] .