يكي از كارهاي مهم امام هادي عليه السلام كه امامان عليه السلام اهميت بسيار به آن مي دادند، حفظ خط فكري و فرهنگي تشيع و جلوگيري از القائات مخالفان بود و اين كار نياز به تربيت شاگردان برجسته و تشكيل حوزه ي علميه و تدريس فقه و عقايد اصيل اسلامي داشت، كه در عصر امام باقر و امام صادق عليه السلام به طور عميق و گسترده اي تأسيس شد و سپس امامان ديگر حتي در شرايط بسيار سخت آن را تبيين و دنبال كردند.

امام هادي عليه السلام در اين راستا، قدمهاي راسخ و بزرگي برداشت و شاگردان برجسته اي همچون حضرت عبدالعظيم حسني، خيران الخادم، ابن سكيت اهوازي، ابوهاشم جعفري، حسين بن محمد مدائني، جعفر بن سهيل، اسماعيل بن مهران و... تربيت كرد



[ صفحه 28]



و شاگردان برجسته پدر و جدش را به دور خود جمع نمود و حوزه ي علمي فعال و پرتلاشي به وجود آورد.

خود آن حضرت در تحكيم و استواري فقه و عقايد و فرهنگ تشيع، همت جدي وسيع نمود، به سؤالات امثال يحيي بن اكثم (عالم و قاضي بزرگ اهل تسنن) پاسخ داد و در اين راستا كتابهايي نوشت مانند:

رساله اي در رد جبر و تفويض. [1] .

رساله اي در اثبات عدل و المنزله بين المنزلتين.

رساله اي در جواب به پرسشهاي يحيي بن اكثم.

رساله اي در احكام دين.

تفسير صحة الخلقه (تبيين تندرستي). [2] .

تبيين مسائل فقهي و پاسخ به سؤالات فقهي به طور پراكنده، كه در كتب فقه و حديث شيعه، بسياري از آنها ذكر شده است و مجموعه اي از نامه ها كه در كتاب «مكاتبات الرجال عن العسكريين» آمده است. [3] .