در عصر خلافت معتصم، اوضاع سياسي و وجود بردگان، تركها، بربرها و قبطيها آن چنان مردم بغداد را به زحمت انداخته بود، كه به ناچار معتصم، ارتش را به سرزمين سامرا انتقال داد و در آنجا پادگاني ساختند و مردم بغداد نفس راحتي كشيدند ولي دستگاه خلافت در قبضه اطرافيان معتصم، يعني همان بردگان، تركها، بربرها و قبطيها قرار گرفت و اقتدار و هيبت خلافت از بين رفت، تا آنجا كه مي توانستند خليفه را عزل و نصب كنند.

اين كشمكشها و امور ديگر موجب شد كه معتصم و پسرش واثق به خود مشغول بودند و به طور مستقيم با امام رو در رو قرار نگرفتند، امام هادي از دور بر آنها نظاره مي كرد و بيشتر به بازسازي حوزه علميه و تربيت شاگرد و نبرد عقيدتي با مخالفان، مي پرداخت و در حفظ و نگهباني تشيع و شيعيان همت مي نمود.

اين كه گفتيم امام عليه السلام در اين عصر، از دور نظاره گر بود، به عنوان مثال به چند روايت زير توجه كنيد: