علامه طبرسي (ره) روايت كرده، هنگامي كه امام هادي عليه السلام به شهر سامرا، وارد شد، متوكل خود را در خانه اش از آن حضرت پنهان كرد، آن حضرت، به سراي فقرا وارد گرديد [متوكل نه تنها از آن حضرت، استقبال نكرد، بلكه براي آنكه به حضرت توهين گردد، ترتيبي داد كه آن حضرت به سراي گدايان وارد شود.]

امام يك روز در آنجا ماند، سپس متوكل خانه ي جداگانه اي در اختيار آن حضرت، گذاشت و او به آن خانه انتقال يافت.

سپس علامه ي طبرسي از «صالح بن سعيد» روايت كرده كه گفت:



[ صفحه 78]



هنگام ورود آن حضرت به سامرا، به حضرت امام هادي عليه السلام رسيدم، عرض كردم: «فدايت گردم، در همه ي امور مي خواهند نور تو را خاموش كنند و در حق تو كوتاهي نمايند، به گونه اي كه تو را در يك سراي نامطلوب (معروف به) «خان الصعاليك» (سراي گدايان) وارد نمودند.»

امام هادي عليه السلام فرمود: «اي پسر سعيد! چنين نيست كه تو تصور مي كني، هنوز ما را نشناخته اي، سپس امام هادي عليه السلام با دستش اشاره كرد، ناگاه باغهاي خرم و بي نظير و نهرهايي كه آب در آن جريان داشت ديدم با حوريان خوشبو و غلماني (پسراني) كه گويي گوهر نگهداري شده در پشت پرده ها بودند، چشمانم حيرت زده شد و بسيار تعجب كردم، آن حضرت فرمود: «اي سعيد! ما هر جا كه باشيم چنين مكنتي براي ما فراهم است و در خانه ي گدايان نيستيم.» [1] .