امام هادي عليه السلام بيمار و در بستر شهادت آرميده بود، يكي از دوستان به نام ابودعامه به عنوان عيادت به محضرش آمد و پس از احوال پرسي برخاست تا خداحافظي كرده و مراجعت كند، امام هادي عليه السلام به او فرمود: «حق تو بر من واجب شد، مي خواهي حديثي را براي تو نقل كنم تا شاد گردي؟»

ابودعامه عرض كرد: آري، بسيار دوست دارم و به آن نيازمندم.

امام هادي عليه السلام فرمود: پدرم از پدرش و او از پدرش تا رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم نقل كردند اكنون بنويس.

ابودعامه عرض كرد: چه بنويسم؟

امام هادي عليه السلام فرمود: بنويس رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود:

بسم الله الرحمن الرحيم؛ الايمان ما و قرته القلوب و صدقته الاعمال، و الاسلام ما جري به اللسان و حلت به المناكحة:

«ايمان آن است كه دلها آن را با كمال احترام بپذيرد و رفتارها آن را تصديق نمايد ولي اسلام آن است كه زبان به آن حركت كند و ازدواج به آن حلال شود.»

ابودعامه به امام عرض كرد: نمي دانم كداميك از اين دو بهتر است؛ سلسله سند حديث (كه همه از معصومان هستند) يا خود حديث؟



[ صفحه 119]



امام هادي عليه السلام فرمود: «اين حديث در صحيفه اي است به خط اميرمؤمنان علي عليه السلام و املاء رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم كه به هر يك از ما امامان، به ارث رسيده است.» [1] .