در شهر سامرا يكي از شيعيان به بيماري برص گرفتار شد، زندگيش سخت و تنگ گرديد، روزي به يكي از دوستانش به نام ابوعلي فهري گفت: «به چنين دردي گرفتار هستم و زندگيم تلخ و پر از رنج شده است.»

ابوعلي به او گفت: يك روز سر راه امام هادي عليه السلام بنشين، وقتي كه آن حضرت را ديدي، از او درخواست كن براي رفع بيماريت تو را دعا كند.

او يك روز بر سر راه امام هادي عليه السلام نشست، هنگامي كه امام هادي عليه السلام را ديد كه در آنجا عبور مي كند، به سويش جهيد تا از او تقاضاي دعا كند، امام هادي عليه السلام كه مهر و لطفش شامل حال همه بود، با دست به او اشاره كرد و سه بار فرياد زد:

تنح عافاك الله:

«دور شو! خدا تو را عافيت بخشد»!



[ صفحه 133]



بيمار دور شد و نزديك نيامد و با ابوعلي ملاقات كرده و ماجرا را به او گفت، ابوعلي گفت: امام هادي عليه السلام قبل از آنكه تو تقاضاي دعا كني، براي تو دعا كرده و فرموده: «برو كه به زودي عافيت مي يابي.»

بيمار به خانه ي خود بازگشت و شب را خوابيد، وقتي كه صبح شد، در بدن خود هيچ گونه آثار بيماري نديد و خود را به طور كامل سالم يافت. [1] .