امام هادي (ع) خوشخوترين و راستگوترين افراد بود. كسي كه او را از نزديك مي ديد مليح ترين افراد را ديده بود. و اگر وصفش را از دور مي شنيد، اوصاف كاملترين فرد را شنيده بود. كسي كه در محضرش خاموش مي نشست هيبت شكوه حضرتش او را فرا مي گرفت و هر گاه لب به سخن مي گشود عظمتش بر وي مستولي مي گشت.

او از دودمان رسالت و امامت، و پايگاه وصيت و خلافت بود؛ شاخساري دلگشا از درخت پر شاخ و برگ نبوت و ميوه ي سر سبد و دلچسب درخت رسالت. [1] .