ابن صباغ مالكي، به نقل از بعضي دانشمندان
فضيلت ابوالحسن علي بن محمدهادي (ع) چترهايش را بر پهنه ي زمين گسترده و رشته هايش را به ستاره هاي آسمان پيوسته است.
هيچ فضيلت و منقبتي نيست جز آن كه به او منتهي مي گردد و هيچ بزرگواريي نيست مگر آن كه حد تمام و كمال آن از آن اوست.
هيچ خصلت والايي بزرگ نمي نمايد جز آنكه دليلهاي آن در وجود او آشكار است، و او اين همه را به خاطر گوهر ذاتش يعني سخاوتمندي كه از ويژگيهاي او و بزرگواري كه از سرشت ارجمندش نشأت مي گيرد، شايسته گشته است....
وجودش مهذب، اخلاقش منيع، راه و روشش معتدل، صفاتش برجسته و هر كار نيكي به وجودش آبادان و شايسته است. در شكوه، آرامش، پاكي و پاكيزگي و برازندگي، نبوي مسلك و علوي سرشت بود.
روحي پاك و همتي والا داشت؛ به گونه اي كه كسي از مردم همسان او نبود و در اين راه دشوار
[ صفحه 34]
اما پسنديده، كسي به پاي او نرسيد و اميد رسيدن نيز نداشت. [1] .
پاورقي
[1] الفصول المهمه ص 282؛ حياة الامام علي الهادي (ع)، ص 30.