بازگشت

مقام عصمت


از جمله ويژگيهاي امامان (ع) در اعتقاد شيعه، مقام «عصمت» آنان از هر نوع گناه و ناپاكي است. مقام امامت، مقامي است كه با شرك و گناه سازگار نيست و صاحب آن هرگز دست به سوي گناه دراز نمي كند؛ چون درون گناه را مي بيند و خباثت و مسموميت آن را لمس مي كند.

علاوه بر آن كه امامت، عهد و امانت الهي است كه به بنده ي برگزيده اش عنايت مي كند، و شرك و گناه نه با مقام «اصطفا»ي امام (ع) سازگار است و نه با «عهدالهي» بودن مقام امامت. از اين رو خداوند در پاسخ درخواست ابراهيم (ع) با صراحت فرمود:

«لا ينال عهدي الظالمين». [1] .

پيمان من به ستمكاران نمي رسد.

امام هادي (ع) در طول زندگي اش نه تنها مرتكب هيچ نوع معصيتي - چه به عمد و يا سهو نشد واز راه راست منحرف نگشت كه در نهايت پرهيزكاري زيست. طاغوت زمان؛ متوكل عباسي با تمام وسائلي كه در اختيار داشت كوشش مي كرد آن پيشواي معصوم را بفريبد و به صحنه هاي لهو و لعب و بي بند و باري بكشاند؛ ليكن امام (ع) همواره «عصمت» خود را حفظ كرد و با دوري از گناه و موضعگيريهاي درست و اصولي در برابر خواسته هاي خليفه، [2] عصمت خويش و پدران بزرگوارش را به اثبات رسانيد و بر اين فرمايش خود در زيارت «جامعه» عينيت بخشيد:

ًٌََُِّْ«عصمكم الله من الزلل و آمنكم من الفتن و طهركم من الدنس و اذهب عنكم الرجس و طهركم تطهيراً.»



[ صفحه 36]



خداوند شما را مصون و معصوم از لغزشها، و ايمن از فتنه ها و پاك و منزه از هر نوع آلودگي و ناشايستگي گردانيد، و پليدي و گناه را از شما دور كرد، و كاملاً شما را پاك ساخت.


پاورقي

[1] بقره، آيه ي 124.

[2] در درسهاي بعدي به تفصيل در اين باره سخن خواهيم گفت.