از جمله ويژگيها و مقامات امام دهم (ع) كه بيانگر شخصيت معنوي و موقعيت والا و ممتاز آن گرامي نزد خداي متعال مي باشد، زود مستجاب شدن دعاي آن حضرت است.

مورخان و محدثان، رويدادها و موارد زيادي از استجابت دعاي امام نقي (ع) نقل كرده اند. كه در اينجا به يك مورد آن بسنده مي كنيم. [1] .

شخصي به نام منصوري از عموي پدرش نقل كرده، مي گويد: خدمت امام هادي (ع) رسيدم، عرض كردم: سرورم! اين مرد - يعني متوكل - مرا بر كنار و روزي ام را قطع و مرا آزرده كرده است. اتهام من اين است كه او متوجه شده من با شما ارتباط دارم.

سپس از امام (ع) خواستم تا درباره ي من نزد متوكل وساطت كند. امام (ع) فرمود: ان شاء الله حقوق تو را ادا خواهد كرد.

چون شب فرا رسيد فرستادگان متوكل يكي پس از ديگري در خانه ي مرا زدند. من آماده شدم و با شتاب نزد متوكل رفتم. وقتي به در كاخ رسيدم ديدم فتح بن خاقان - وزير متوكل - جلوي در كاخ ايستاده و از من استقبال كرد و گفت: چرا دير كردي؟ اين مرد (متوكل) مرا خسته كرد از بس سراغ تو را از من گرفت. بعد مرا به حضور متوكل برد. خليفه با چهره ي متبسم و گشاده مرا پذيرفت و خطاب به من گفت: اي ابوموسي! ما از تو غفلت مي كنيم، تو هم ما را به فراموشي سپرده اي! نزد ما چه داري؟

من، نيازمنديها و مقرري كه بريده بودند همه را به اطلاع متوكل رساندم. خليفه دستور داد تا دو برابر آنها را به من بپردازند و من خوشحال از نزد متوكل بازگشتم.

به هنگام بازگشت، رو به فتح كردم و گفتم: آيا علي بن محمد به عهد خود وفا كرد (و نزد متوكل آمد)؟ گفت: نه. پرسيدم: آيا نامه اي نوشت؟ فتح گفت: خير.

من رفتم و فتح در پي من شتافت و گفت: من ترديدي ندارم كه تو از او - يعني امام هادي (ع) - درخواست كرده اي تا دعا كند؛ از طرف من نيز از آن حضرت التماس دعا كن



[ صفحه 37]



من به حضور امام (ع) رسيدم. امام (ع) فرمود: اي ابوموسي! چهره، چهره ي خوشحالي و رضايت است. عرض كردم به بركت شما، سرورم! ولي آنان به من گفتند شما آن جا تشريف نبرده ايد و از متوكل نيز درخواست نكرده ايد.

امام (ع) فرمود: «خداي متعال مي داند كه ما در مشكلات، جز به او پناه نمي بريم و در گرفتاريها جز به او توكل نمي كنيم، و بر اين عادتيم كه هرگاه از او درخواست كنيم برآورده مي سازد، و از آن بيم داريم كه اگر به غير او رو آوريم او نيز از ما برگردد.»

ابوموسي فهميد كه امام (ع) در نهان براي او دعا كرده است؛ سپس درخواست فتح را به اطلاع آن حضرت رساند. امام (ع) نپذيرفت و فرمود: «به ظاهر نسبت به ما اظهار دوستي مي كند ولي در باطن، مخالف ماست. دعا (ي ما) در حق كسي مستجاب مي شود كه در اطاعت خدا خالص و صميمي باشد و به حقانيت رسول خدا (ص) و ما خاندان اعتراف كند.» [2] .