امامان معصوم (ع) انسانهاي كامل و برگزيده ي حق هستند كه براي هدايت جامعه ي بشري از سوي خدا تعيين شده اند. آنان در پرتو بندگي خدا و برخورداري از كمالات نفساني به چنان مرتبه و منزلتي رسيده اند كه دسترسي بدان منزلت براي ديگران ميسور نيست.

بر اين اساس، كسي حق ندارد آنان را با ديگران مقايسه كند و در يك رديف قرار دهد؛ چرا كه ايشان ستون دين و محور حق هستند و ديگران، ريزه خوار نعمت وجود ايشان.

امام دهم (ع) به عنوان عضو اين خاندان نه تنها نزد خدا و پيامبر (ص) از منزلت والا و موقعيت ممتازي برخوردار بود كه گستره ي شخصيت الهي و معنويش بر جهان مادي تجلي كرده و دانشمندان و صاحبنظران را به خضوع و خشوع در برابر خويش و اعتراف به فضل و مرتبت ملكوتي اش واداشته بود كه اعترافات ابن شهر آشوب و قطب راوندي از دانشمندان شيعه و ابن صباغ مالكي و محمد بن طلحه ي شافعي از صاحبنظران و نويسندگان اهل سنت، نمونه ي آن است.

برخورداري از امام هادي (ع) از مقام «اصطفا»، «عصمت» و «استجابت دعا» نشانه هاي ديگري بر شخصيت معنوي و منزلت الهي اين امام همام نزد پروردگار است.



[ صفحه 39]