پيشوايان معصوم عليهم السلام در بالاترين درجه ي مقام شناخت حق تعالي قرار داشتند و همين درك و شناخت عميق، آنان را به ارتباط و انس هميشگي با خدا واداشته و شعله هاي آتش عشق به معبود و وصال به حق، بر جانشان شرر مي افكند و آرامش را از آنان سلب مي كرد.

پارسايي و انس با پروردگار آن چنان جلوه و نمودي در زندگي امام نقي (ع) داشت كه برخي از شرح حال نويسان در مقام بيان برجستگيها و صفات والاي آن گرامي به ذكر اين ويژگي پرداخته اند. «ابن كثير» مي نويسد:

«كان عابداً زاهداً.» [1] .

او عابدي وارسته و پارسا بود.

«يافعي» مي گويد:

«كان الامام علي الهادي متعبداً، فقيهاً، اماماً.» [2] .

امام علي هادي (ع) كمر همت به عبادت بسته، فقيه و پيشوا بود.

«ابوالفلاح حنبلي» در وصف حضرتش مي نويسد:

«ابوالحسن علي بن الجواد... المعروف بالهادي كان فقيهاً، اماماً، متعبداً.» [3] .

ابوالحسن علي فرزند حضرت جواد... معروف به هادي، فردي فقيه، امام و متعبد بود.



[ صفحه 40]