امام هادي (ع) شب هنگام به پروردگارش روي مي آورد و شب را با حالت خشوع به ركوع و سجود سپري مي كرد و بين پيشاني پينه بسته اش و زمين، جز سنگ ريزه و خاك، حائلي وجود نداشت و پيوسته اين دعا را تكرار مي كرد:

«الهي مسيي ء قد ورد، و فقير قد قصد، لا تخيب مسعاة و ارحمه و اغفر له خطأه.» [1] .

بارالها! گنهكاري بر تو وارد شده (و به در خانه ات آمده) و گدايي آهنگ تو را نموده است. تلاشش را بي نتيجه مگردان (و اميدش را نااميد مكن) و او را مورد عنايت و رحمت خويش قرار بده و از لغزشش در گذر.

در توصيف قطب راوندي نسبت به آن بزرگوار آمده است:

... چون شب فرا مي رسيد رو به قبله مي ايستاد و مشغول عبادت مي گشت و ساعتي از راز و نياز باز نمي ايستاد؛ در حالي كه جامه اي پشمينه در بر و سجاده اي حصيري در برابر داشت. [2] .

و نيز «حائري» مي نويسد:

امام هادي (ع) در اثر شدت علاقه به عبادت و مناجات با پروردگار، شبها آرام نداشت و جز اندكي نمي خوابيد. در دل شب بر روي شنها و ريگزارها مي نشست و شب را به عبادت، استغفار و تلاوت قرآن سپري مي كرد. [3] .

مأموران متوكل بارها در دل شب به خانه ي امام (ع) هجوم بردند و چون وارد خانه مي شدند آن عبد صالح خدا را در حالي كه لباسي خشن بر تن داشت و بر روي حصيري به نماز و نيايش ايستاده بود، مي ديدند. [4] .

امام هادي (ع) نه تنها در عمل كه در سخنان گهربارش پيروان خود را به تهجد و شب زنده داري تشويق مي كرد. در سخني از آن حضرت آمده است:



[ صفحه 41]



«ألسهر الذ للمنام و الجوع يزيد في طيب الطعام.» [5] .

بيدار ماندن (و شب زنده داري) خواب را لذتبخش تر مي سازد و گرسنگي موجب فزوني لذت غذا مي شود.

علامه ي مجلسي در تفسير و توضيح اين سخن نوراني امام (ع) مي نويسد:

امام (ع) با بيان اين جمله در صدد ترغيب پيروان خود به شب زنده داري و گرفتن روزه در روز است. [6] .

براستي، وقتي انسان شب را به بيداري و عبادت بگذراند، خواب براي او لذتبخش تر از هر چيزي خواهد بود، همان گونه كه گرسنگي ناشي از روزه، باعث فزوني خوشي و لذت خوراك به هنگام افطار مي گردد.