فزوني بندگي خالصانه ي پيشواي دهم در پيشگاه حق تعالي او را به چنان مرتبه اي از قرب و منزلت معنوي رسانده بود كه ذات اقدس پروردگار، بنده ي كوشا و مخلصش را در انجام عبادت ياري مي كرد. داستان زير بيانگر اين منقبت و فضيلت بزرگ است.



[ صفحه 44]



شيخ طوسي از «كافور» خادم نقل كرده كه گفت: حضرت امام علي النقي (ع) به من فرمود: فلان سطل آب را در فلان محل بگذار تا با آن براي نماز وضو بگيرم؛ سپس مرا پي انجام كاري فرستاد و افزود به هنگام بازگشت، سطل آب را آماده كن.

امام (ع) خوابيد؛ ولي من فراموش كردم كه دستورش را اجرا كنم. اتفاقاً آن شب، بسيار سرد بود. يك وقت متوجه شدم كه آن حضرت براي نماز برخاسته است، و يادم آمد كه من سطل آب را در محل تعيين شده نگذارده ام. روي اين جهت از بيم سرزنش امام (ع) از جاي خود دور شدم؛ ولي از اين ناراحت بودم كه امام (ع) - براي پيدا كردن سطل آب - به رنج و زحمت بيفتد.

در اين انديشه بودم كه حضرت مرا با ناراحتي صدا زد. من گفتم: «انا لله» - در پيشگاه حضرتش - چه عذري بياورم؟ آيا بگويم فراموش كرده ام؟ به هر حال، چاره اي جز اجابت آن حضرت نديدم. با حال ترس و وحشت به محضرش رسيدم. فرمود: واي بر تو! مگر عادت و روش مرا نمي داني كه من جز با آب سرد تطهير نمي كنم - پس چرا - براي من آب، گرم نمودي و در سطل كردي!؟ عرض كردم: سرورم! سوگند به خدا، من نه سطل را در آن محل گذارده ام و نه در آن، آب كرده ام. فرمود:

الحمد لله! به خدا سوگند ما «رخصت» [1] الهي را ترك و عطاي او را رد نخواهيم كرد. حمد و ستايش، خداوندي را كه ما را از اهل طاعتش قرار داد و ما را به ياري نمودن براي عبادتش توفيق عنايت فرمود.

پيامبر (ص) فرمود: خداوند غضب مي كند بر كسي كه رخصتهايش را نپذيرد. [2] .