امام هادي (ع) در بالاترين درجه ي شناخت پروردگار قرار داشت و همين شناخت عميق او را به اطاعت و بندگي حقتعالي واداشت.

پارسايي و بندگي خدا آنچنان جلوه اي در زندگي امام نقي (ع) داشت كه بعضي از مورخان در مقام برشمردن برجستگيهاي معنوي آن حضرت به ذكر اين ويژگيها پرداخته اند.

از جمله مظاهر بندگي امام هادي (ع) شب زنده داري آن حضرت است كه با حالت خشوع، شب را به نماز و دعا و تلاوت قرآن سپري مي كرد.

روش عبادي امام هادي (ع) اين بود كه:

الف - بعد از نماز صبح نمي خوابيد و به تعقيب و ذكر و تلاوت قرآن مشغول مي شد.

ب - بعد از اقامه ي چهار ركعت نافله ي مغرب، سجده ي شكر مي گزارد و به هنگام سجده آرنجها، سينه و شكمش را بر زمين مي چسبانيد.

ج - به نوافل اهتمام ويژه داشت و همه ي نوافل روزانه را انجام مي داد.نافله ي خاصي نيز به آن حضرت نسبت داده شده است كه در ركعت اول پس از حمد، سوره ي «يس» و در ركعت دوم، سوره ي «الرحمن» را مي خواند.

امام دهم (ع) در عبادت به جايگاهي از قرب حق رسيده بود كه خداوند او را در انجام بندگي اش ياري مي كرد.

حضرت نقي (ع) در نهايت زهد و پارسايي مي زيست. او از زر و زيور دنيا دوري گزيده و به حق پيوسته بود و آنچه را كه باعث تقرب به خدا مي شد انجام مي داد.



[ صفحه 47]