مرتبه ي علمي امامان (ع) در همه ي زمينه ها از پايه هاي اساسي امامت، و از معيارهاي مطمئن شناخت امام از مدعي امامت به شمار مي رفته است.

اساسي ترين ويژگي دانش امامان (ع)، خدادادي بودن آن است. خداوند همه ي دانشهايي را كه به فرشتگان مقرب و انبياي مرسل عنايت كرده به امامان (ع) نيز داده است.

متأسفانه زمامداران معاصر ائمه (ع) با محدوديتهايي كه براي آنان ايجاد كردند مانع گسترش علوم ايشان در جامعه شدند. اين محدوديت نسبت به بعضي امامان از جمله امام هادي (ع) بيشتر و شديدتر بود. با اين حال آن گرامي از هر فرصتي استفاده كرد و به صورتهاي گوناگون در حد پذيرش و ظرفيت افراد، آنان را از فروغ دانش گسترده ي خويش بهره مند ساخت. اعتراف دانشمندي همچون «جنيدي» به فضل و برتري علمي امام هادي (ع) و راهيابي وي به حق در پرتو رهنمودهاي آن حضرت، دليل روشني بر گستره ي علوم اين پيشواي معصوم در سنين شش، هفت سالگي است.

به جز جنيدي ديگران نيز بر گستره ي علوم پيشواي دهم در موضوعات مختلف اعتراف داشته و بر اين باور بودند كه در برخورد با مشكلات علمي و ديني بايد به او مراجعه كنند.

از امام هادي (ع) در رشته هاي مختلف علمي به ويژه در زمينه ي حديث، فقه، مباحث اعتقادي و كلامي، تفسير و تاريخ انبياء، روايات زيادي به يادگار مانده كه بيانگر وسعت دانش آن گرامي و عنايت وي به اين رشته هاي علمي است.



[ صفحه 57]