امام هادي (ع) پس از شهادت پدر بزرگوارش امام جواد (ع)، در اول ذيحجه ي سال 220 هجري قمري عهده دار مقام امامت شد. سن امام (ع) هنگام تصدي امامت نزديك به هشت سال بود. [1] و مدت امامتش 33 سال به طول انجاميد كه حدود سيزده سال آن را در مدينه و بيست سال آخر را در سامرا گذراند.

از آنجا كه مشكل خردسالي امام (ع) به هنگام تصدي مقام امامت با پيشگامي امام جواد (ع) در اين عرصه، تا حدود زيادي حل شده بود، ترديد خاصي در امامت آن حضرت براي بزرگان شيعه به وجود نيامد. به نوشته ي شيخ مفيد، نوبختي و سعد بن عبدالله اشعري، تمام پيروان امام جواد (ع) - جز تعداد اندكي - به امامت فرزندش امام هادي (ع) گردن نهادند. اين افراد معدود نيز تنها براي مدتي به امامت «موسي بن محمد» معروف به «موسي مبرقع» معتقد شدند، اما پس از چندي عقيده به امامت او را رها كرده امامت برادرش امام هادي (ع) را پذيرفتند. [2] .

سعد بن عبدالله اشعري پس از بيان مطالب ياد شده مي افزايد: علت بازگشت اين افراد به امام هادي (ع) اين بود كه خود موسي مبرقع آنان را تكذيب كرده از عقيده شان بيزاري جست. و بدين ترتيب امامت پيشواي دهم (ع) آغاز شد.



[ صفحه 78]