امام هادي (ع) در ذيحجه ي سال 220 هجري در سن نزديك به هشت سالگي به امامت رسيد و امامتش مدت 33 سال به طول انجاميد؛ سيزده سال در مدينه و بيست سال در سامرا.

امامت پيشواي دهم (ع) از سوي همه ي كساني كه معتقد به امامت امام جواد (ع) بودند - جز تعداد اندكي كه براي مدتي قائل به امامت «موسي مبرقع» شدند - مورد پذيرش قرار گرفت.

دلايل زيادي بر امامت امام هادي (ع) وجود دارد، از جمله:

1- روايات به يادگار مانده از پيامبر (ص) كه در آنها تعداد، نام، نام پدر و ديگر مشخصات جانشينان آن حضرت ذكر شده است.

2- تصريحات مكرر امام جواد (ع) به امامت و جانشيني فرزندش امام هادي (ع) پس از رحلت خويش.

3- وصيت امام نهم (ع) به فرزندش امام هادي (ع) و وصي خويش قرار دادن وي.

4- برجستگيهاي فردي و كمالات نفساني از قبيل: «عصمت»، «علم» و «استجابت دعا» كه جزو شرايط اساسي امامت به شمار مي روند و در آن عصر، جز در وجود امام هادي (ع) يافت نمي شدند.

5- صدور معجزات و كرامات فراواني از پيشواي دهم (ع) كه هر كدام نشانه ي بارزي بر امامت آن حضرت مي باشند.



[ صفحه 87]