«اندلس» در اين دوره هر چند از نظر سياسي و حكومتي مستقل بود، اما از تاخت و تازهاي گروههاي مختلف مصون نماند. در اواخر حكومت «عبدالرحمان بن حكم» معروف به «عبدالرحمان اوسط» در اندلس، مسيحيان متعصب شهر «قرطبه» شورش كرده و به مقام مقدس رسالت ناسزا گفتند. اين فتنه همچنان ادامه داشت تا آنكه در سال 240 هجري در دوران حكومت «محمد بن عبدالرحمان» به جنگ سختي ميان مسلمانان «اندلس» و مسيحيان «طليطله» منتهي شد. در اين نبرد، گروه زيادي از مسيحيان كشته شدند و بيش از هشت هزار سر بريده جمع آوري و به شهرها فرستاده شد، و بنا بر نوشته ي مورخان، رقم كشته هاي دو طرف بالغ بر بيست هزار نفر مي شد. [1] .

در فاصله ي بين سالهاي 241 تا 454 نيز برخوردها و درگيريهايي ميان نيروهاي حكومتي و شورشيان داخلي، يا فرنگيان و دشمنان خارجي صورت گرفت و تلفات و خسارات و ناامنيهايي در منطقه به بار آورد. [2] .



[ صفحه 100]