متوكل بخشي از بيت المال مسلمانان را به مبلغان درباري و شاعران جيره خواري مي داد كه اهل بيت عصمت و طهارت (ع) را دشنام مي دادند، از آن جمله مي توان از بذل و بخششهاي او به شاعر مزدور؛ «مروان بن ابي الجنوب» ياد كرد. وي به پاداش كينه توزي اين شاعر دين به دنيا فروخته و بدگويي او از علويان، او را غرق در طلا و پول كرد و فرمانروايي يمامه و بحرين را به او سپرد. مضمون بعضي از اشعار او كه استحقاق اين همه صله ي شاهانه را پيدا كرد چنين است:

- حكومت خليفه، جعفر [1] ، موجب امنيت دين و دنيا شده است.

- ميراث محمد، از آن شماست، علاوه بر آنكه به وسيله ي شما بي عدالتيها از بين مي رود.

- دختر زادگان (پيامبر) اميد به ارث بردن دارند؛ در حالي كه به اندازه ي ناخني حق ندارند!

- داماد (يعني علي (ع)) ارث نمي برد و دختر، وارث امامت نمي شود! [2] .



[ صفحه 131]