گزارش دهنده، بالاترين مقام حكومتي در مدينه؛ محتواي گزارش بسيار تند و برانگيزاننده؛ گزارش گيرنده، فردي پليد و دشمن سرسخت نسبت به مورد گزارش! همه ي اين جهات، پيشواي دهم (ع) را بر آن داشت تا در برابر اين توطئه ي حساب شده و خطرناك واكنش نشان دهد و در حد امكان آن را خنثي كند؛ از اين رو، او نيز نامه اي به متوكل نوشت و در آن نامه از كينه توزيهاي كارگزار او و نيز بدرفتاريها و اذيتهايش نسبت به خود گله كرد و براي اثبات دروغ بودن تهمتهاي وي دلايلي آورد تا متوكل تصور نكند كه آن حضرت قصد سويي دارد و در صدد براندازي حكومت اوست. [1] .

نامه امام (ع) تأثير مثبتي روي متوكل گذاشت و او را بر آن داشت تا به درستي گفتار آن حضرت و دوري او از اين نسبت كه مي خواهد بر حكومت وي بشورد، اطمينان يابد و اين موضوع در نامه ي او به امام (ع) به صراحت بيان شده است؛ و بدين ترتيب، نقشه ي كارگزار نابكار مدينه با اقدام به جاي امام (ع) نقش بر آب شد.