متوكل با احضار امام هادي (ع) به سامرا و تحت نظر قرار دادن آن حضرت، گرچه به نخستين مرحله از آرزوهاي شيطاني خود در رابطه با امام (ع) دست يافت و جلو بسياري از فعاليتهاي سياسي، اجتماعي و فرهنگي آن حضرت را گرفت؛ با اين حال، وجود امام (ع) را همچنان منشأ خطر جدي براي حكومت خود به شمار مي آورد، و براي از ميان برداشتن آن حضرت به هر نيرنگ و توطئه اي كه برايش ممكن بود دست يازيد. مزدوران و خبرچينان نيز هيزم كش و آتش بيار اين معركه بودند.

از امام (ع) نزد متوكل سعايت شد كه در منزل وي اسلحه و نوشته جات و اموال و اشياء ديگري است كه شيعيان و پيروان وي در «قم» براي او فرستاده اند و او داعيه ي خلافت داشته، انديشه ي تهاجم بر ضد حكومت عباسي و به دست گرفتن قدرت را در سر مي پروراند.

متوكل، گروهي از نظاميان ترك را مأمور كرد تا شبانه به خانه آن حضرت يورش برده، آن را تفتيش نمايند، و امام (ع) را دستگير كرده نزد وي ببرند.

تركان، شبانه بر خانه ي امام (ع) يورش بردند. ديدند امام (ع) در اتاقي در بسته در حالي كه جامه ي پشمين بر تن دارد، بر زمين شن فرش، رو به قبله نشسته و به عبادت خدا و تلاوت قرآن مشغول است. منزل را تفتيش كردند؛ ولي چيزي نيافتند. سپس امام (ع) را با همان وضع، دستگير كرده نزد متوكل بردند و در گزارش خود به وي گفتند: در خانه اش چيزي نيافتيم و او را رو به قبله ديديم كه قرآن مي خواند. [1] .



[ صفحه 180]