1- امام هادي (ع) هنگام تهاجم مأموران به خانه اش، آرامش و خونسردي خود را حفظ و به گونه اي برخورد كرد كه بر بي گناهي خود اطمينان دارد. براي بازرسان، چراغ افروخت و در اتاقها را بر رويشان گشود و آنان را به جاهايي كه احتمال نمي دادند در آنجا چيزي باشد راهنمايي كرد تا به ايشان اطمينان دهد كه او هيچ گونه فعاليت غير عادي ندارد. و اين همان سياست مبارزه ي منفي آن گرامي است كه در برابر دستگاه خلافت اتخاذ كرده بود.

امام (ع) با اتخاذ اين روش هرگونه شك و سوءظني را كه فرستادگان متوكل نسبت به فعاليتهاي سياسي آن حضرت داشتند برطرف كرد؛ به گونه اي كه هنگام بازگشت تأكيد مي كردند در خانه ي امام (ع) چيزي كه موجب سوءظن به او باشد وجود ندارد و همين گزارشها به متوكل آرامش و اطمينان مي داد و باعث مي شد كه وي به جاي برخورد خشونت آميز، از آن حضرت تجليل و احترام كند.

2- بدون شك، منزل امام هادي (ع) يكي از پايگاههاي مهم مبارزه بر ضد ظلم و بيدادگري حاكمان عباسي و مفاسد اجتماعي، و وجود آن حضرت، تكيه گاه انقلابيون و پناهگاه ستمديدگان بود. شيعيان از دور و نزديك از طريق مكاتبه و فرستادن نمايندگان و راههاي ديگر، با آن گرامي ارتباط داشتند، اموال و وجوه شرعي را به محضرش



[ صفحه 184]



مي فرستادند و مشكلات و مسائلشان را از حضرتش مي پرسيدند. [1] با اين حال دشمن هيچگاه نتوانست از خانه ي امام (ع) سند و مدركي كه گوياي فعاليتهاي سياسي ايشان باشد بيابد. علت اين امر شايد اين باشد كه امام (ع) با نيروها و عوامل اطلاعاتي كه در اختيار داشت از توطئه ي دستگاه خلافت عليه خود آگاه مي شد و پيش از آنكه مأموران برسند آنها را در جاي امني پنهان مي كرد.

3- پيشواي دهم (ع) در كنار آن رفتار آرام و به ظاهر غير متعرض نسبت به دستگاه، با تلاوت آيه ي شريفه ي «و سيعلم الذين ظلموا...» به متوكل و دار و دسته اش كه مصداق بارز آن بودند هشدار داد و جهتگيري حركت ستمگرانه ي آنان را در برابر جبهه ي امامت يادآور شد و به «سعيد حاجب» فهماند كه مأمور بودن او نمي تواند عذر و بهانه اي براي جنايت وي باشد، و او و اربابش با اين اقدام، ستم بزرگي مرتكب شده اند و بايد در آينده اي نه چندان دور، در انتظار عواقب آن باشند.



[ صفحه 187]