متوكل كه دل پر كينه اي از امام هادي (ع) داشت وقتي ديد تمامي حيله ها و ترفندهايش عليه آن حضرت با شكست مواجه شده است، تصميم به ايجاد محدوديت بيشتر و به زندان افكندن آن گرامي گرفت.

منابع تاريخي، اصل زنداني شدن پيشواي دهم (ع) را به دستور متوكل بيان كرده اند؛ هر چند تاريخ و مدت آن را يادآور نشده اند.

از خبر تشرف «صقر بن ابي دلف» به حضور امام (ع) - كه پيش از اين نقل كرديم - بر مي آيد كه زنداني شدن امام (ع) در روزهاي نخست ورود آن حضرت به سامرا بوده است. ولي مضمون بعضي روايات، گوياي اين است كه اين جريان در روزهاي آخر حكومت متوكل صورت گرفته است.

حسين بن محمد نقل مي كند: هنگامي كه متوكل، ابوالحسن (ع) را به زندان افكند و او را تحويل «علي بن كركر» داد، امام (ع) فرمود: من نزد خدا از ناقه ي صالح گرامي ترم؛ سپس اين آيه را خواند:

«تمتعوا في داركم ثلاثة ايام ذلك وعد غير مكذوب.» [1] .

(پس از آن كه قوم صالح، فرمان خدا را ناديده گرفته، ناقه را پي كردند، حضرت صالح از سوي خدا به آنان وعده ي عذاب داد و گفت:) سه روز در خانه هايتان از زندگي بهره گيريد (سپس هلاك خواهيد شد). اين وعده اي است كه دروغ نخواهد بود.

متوكل، فرداي آن روز، امام (ع) را آزاد كرده از او عذرخواهي نمود. چون روز سوم فرا رسيد، سه تن از تركان به نامهاي: «ياغز»، «تامش» و «معطون» بر متوكل يورش برده او را كشتند و فرزندش «منتصر» را به خلافت برگزيدند. [2] .