به متوكل گزارش شد امام هادي (ع) آيه ي زير را به اولي و دومي تفسير كرده است:



[ صفحه 190]



«و يوم يعض الظالم علي يديه يقول يا ليتني اتخذت مع الرسول سيبلاً - يا ويلتي ليتني لم اتخذ فلاناً خليلاً.» [1] .

و (به ياد آور) روزي را كه ستمكار، دست خود را (از شدت حسرت) به دندان مي گزد و مي گويد: اي كاش با رسول خدا (ص) راهي برگزيده بودم.

اي واي بر من، كاش فلان (شخص گمراه) را دوست خود انتخاب نكرده بودم.

متوكل با شنيدن اين گزارش گفت: چاره چيست؟ گفته شد: مردم را در نقطه اي جمع كن و در حضور آنان اين مسأله را از علي بن محمد بپرس. اگر او آيه را اين چنين تفسير كند (و آن را بر شيخين منطبق نمايد) حاضران، خود، جوابگوي او خواهند بود، و چنانچه برخلاف اين تفسير كند نزد يارانش رسوا خواهد شد!

متوكل پيشنهاد را پسنديد. مجلسي ترتيب داد، و از قضات ، بني هاشم، دولتمردان و ديگران دعوت كرد؛ سپس تفسير آيات ياد شده را از امام (ع) پرسيد. حضرت در پاسخ فرمود: «از اين دو نفر در آيه با كنايه ياد شده و خداوند بدين وسيله بر آنان منت نهاده است. آيا اميرالمؤمنين دوست دارد موضوعي را كه خدا پنهان و مستور داشته است آشكار نمايد؟ متوكل گفت: نه، دوست ندارم. [2] .