پيشواي دهم (ع) در مبارزات سياسي خود، تنها به تبيين امامت خويش بسنده نكرد؛ بلكه به موازات آن، امامت حكمرانان عباسي را كه مصداق پيشوايان جور بودند، نفي كرده، آن را غير مشروع مي دانست و مسلمانان را از هر نوع كمك و همكاري با آنان - در غير موارد ضروري - برحذر مي داشت.

«محمد بن علي بن عيسي» مي گويد: در نامه اي به امام هادي(ع) از كار كردن براي بني عباس و اجرت گرفتن از آنان پرسيدم كه آيا از نظر شرعي رواست؟ امام (ع) در پاسخ فرمود:

آن مقدار از همكاري كه به اجبار و زور صورت گرفته، خداوند عذر پذير است؛ ولي به جز آن، ناروا و ناپسند است؛ ناگزير، اندكش بهتر از فزونش مي باشد....

در پاسخ امام (ع) نوشتم: انگيزه ي من از همكاري با آنان، يافتن راهي براي ضربه زدن به ايشان و شفاي دل است. امام (ع) پاسخ داد:

در اين صورت، همكاري با ايشان نه تنها حرام نيست كه پاداش و ثواب نيز دارد. [1] .