پيشواي دهم (ع) در مواردي چند و به مناسبتهاي گوناگون، خبر از مرگ زمامداران



[ صفحه 225]



معاصر خود داده است كه در بخشهاي پيش به بعض آنها اشاره رفت، اينك نمونه اي ديگر:

مردي از اهل مداين طي نامه اي از امام (ع) از مدت زمان باقي مانده ي حكومت متوكل پرسيد. امام (ع) در پاسخ، اين آيات را نوشت:

«قال تزرعون سبع سنين دأباً فما حصدتم فذروه في سنبله الا قليلاً مما تأكلون. ثم يأتي من بعد ذلك سبع شداد ياكلن ما قدمتم لهن الا قليلاً مما تحصنون، ثم يأتي من بعد ذلك عام فيه يغاث الناس و فيه يعصرون.» [1] .

گفت: هفت سال پي در پي زراعت مي كنيد، و آنچه را دور كرديد، جز كمي كه مي خوريد در خوشه هاي خود باقي بگذاريد (و ذخيره نماييد).

پس از آن، هفت سال سخت (و خشكي و قحطي) مي آيد كه آنچه را براي آن سالها ذخيره كرده ايد، مي خورند، جز كمي كه (براي بذر) ذخيره خواهيد كرد.

سپس سالي فرا مي رسد كه باران فراوان نصيب مردم مي شود، و در آن سال، مردم عصاره (ميوه ها و دانه هاي روغني را) مي گيرند.

سرانجام - همان گونه كه امام (ع) پيش بيني كرده بود - متوكل در روزهاي نخستين پانزدهمين سال حكومتش به هلاكت رسيد. [2] .

هدف اين گونه پيشگوييها، علاوه بر تثبيت و تقويت موضع امامت و بالا بردن سطح بينش اعتقادي افراد، اميدوار ساختن ياران به آينده و بهبود وضع جامعه ي اسلامي با بشارت مرگ زمامداران جنايتكار و ستم پيشه اي همچون متوكل عباسي بود.



[ صفحه 227]