وي، در سن نوجواني و در حالي كه يازده سال از عمرش مي گذشت افتخار شاگردي امام دهم (ع) را پيدا كرد [1] و در اندك زماني به پايه اي از رشد و تعالي رسيد كه پيشوا و مرشدش از او با وصف «ثقه» و «امين» خود ياد كرد.

امام دهم (ع) را پيدا كرد [2] ، و در اندك زماني به پايه اي از رشد و تعالي رسيد كه پيشوا و «احمد به اسحاق قمي» مي گويد: به محضر امام هادي (ع) رسيدم و عرض كردم: سرورم! كار من طوري است كه گاهي (در منزل) هستم و گاهي نيستم. زماني هم كه هستم دسترسي به شما برايم ميسر نيست. در چنين مواقعي گفتار چه كسي را بپذيريم و از دستور چه كسي فرمان بريم؟ امام (ع) فرمود:

«هذا ابوعمرو، الثقة الامين ما قاله لكم فعني يقوله، و ما اداه اليكم فعني يؤديه.» [3] .

اين ابوعمرو، مورد اعتماد و امين (من) است. آنچه را كه او به شما بگويد از سوي من گفته است؛ و آنچه را او به شما القا كند از طرف من القا و ادا كرده است.