علي بن جعفر، مردي «ثقه» و دانشمند بود، و وكالت امام هادي و امام عسكري عليهماالسلام را برعهده داشت و كردارش مورد پسند آن دو بزرگوار بود. [1] .

علي بن جعفر نزد پيشواي دهم (ع) بسيار محترم و ارجمند بود. بين او و «فارس بن حاتم» اختلافي پديد آمد و نزاعي در گرفت. «موسي بن جعفر» نامه اي خدمت امام (ع)



[ صفحه 251]



نوشت و جريان نزاع آنان را به اطلاع آن حضرت رساند و از او خواست تا تكليف وي را روشن كند كه در مسائل و مشكلات به كداميك از آنان رجوع كند. امام (ع) در پاسخ نوشت:

سزاوار نيست از مثل چنين مسأله اي پرسيده شود و نه در مثل چنين موضوعي شك شود. خداوند به «علي بن جعفر» مرتبتي والا بخشيده و ما را بازداشته از اين كه او را با فردي مثل «فارس بن حاتم» مقايسه كنيم. بنابراين، به گاه نياز، به علي بن جعفر رجوع كنيد و از «فارس» دوري گزينيد و او را در هيچيك از امور خود راه ندهيد.... [2] .

علي بن جعفر به جرم جانبداري از مكتب امامت، مورد خشم دستگاه خلافت عباسي قرار گرفت. جاسوسان ازاو نزد متوكل سعايت كردند، كه منجر به دستگيري و به زندان افكندن وي شد. وي مدت زيادي در زندان بود، تا آنكه يكي از درباريان و نزديكان متوكل، در قبال دريافت سه هزار دينار تعهد كرد او را زندان آزاد كند ؛ ولي وقتي خبر به متوكل رسيد، سخت مخالفت كرد و گفت: او وكيل ابوالحسن است و من تصميم بر قتل او دارم.

علي بن جعفر، پس از آگاهي ازتصميم متوكل، سخت بيمناك شد. نامه اي به امام هادي (ع) نوشت و موقعيت دشوار و خطرناك خود را براي آن حضرت بازگفت. امام (ع) در پاسخ نوشت كه در فكر او هست و برايش دعا خواهد كرد. در پرتو دعاي امام (ع) متوكل، همه ي زندانيان از جمله علي بن جعفر را آزاد كرد و از او عذرخواهي نمود. [3] .

«ابوجعفر عمري» نقل مي كند: «ابوطاهر بن بلال» [4] در سفر حج ديد علي بن جعفر پولهاي زيادي انفاق مي كند. پس از بازگشت، در نامه اي موضوع را به امام عسكري (ع) گزارش كرد. امام (ع) در پاسخ نوشت:

ما دستور پرداخت دويست هزار دينار را به او داديم؛ ولي او تنها نيمي از آنها را پذيرفت.



[ صفحه 252]



مردم حق ندارند در كارها و اموري كه ما اجازه ي اظهار نظر و دخالت در آنها را به آنان نداده ايم، وارد شوند.

راوي مي گويد: علي بن جعفر بر امام هادي (ع) وارد شد و آن حضرت دستور داد سي هزار دينار طلا به وي پرداخت كنند. [5] .