از اين روايت چند نكته ي مهم استفاده مي شود.

1- علي بن جعفر به نمايندگي از سوي امام هادي و امام عسكري عليهماالسلام پولهايي به افراد مي داد تا به مصارف مورد نظر آن دو بزرگوار برسانند.

2- مبالغ پرداختي تنها به منظور تأمين نيازهاي شخصي افراد نبود؛ بلكه به انگيزه هاي ديگري كه به اهداف امامت مربوط مي شد، پرداخت مي گرديد. شگفتي «ابوطاهر» از فزوني انفاقها و گزارش آن به امام (ع) و نسبت دادن امام (ع) كار او را به خود و تأكيد بر اينكه اين گونه كارها از اموري است كه مردم عادي حق اظهارنظر و دخالت در آن را ندارند، همه مؤيد اين حقيقت است.

3- ايام حج كه مسلمانان براي انجام فريضه ي حج به مكه مي روند، بهترين فرصت و مناسبترين زمان براي انجام اين گونه كارها است. زيرا از يكسو دسترسي به افراد و توجيه آنان نسبت به رسالتها و مأموريتهايشان و نيز تداركشان در چنين ايامي آسانتر است؛ از سوي ديگر، دستگاه خلافت نسبت به آنان حساسيتي نشان نخواهد داد.