از جمله رسم هاي عرب كنيه گذاري بر افراد بوده است و اين نوعي احترام به شمار مي رفته است تا جايي كه عرب در اين مورد به تفاخر مي پرداختند و شاعري در اين باب مي گويد:



اكنيه حين اناديه لا كرمه

و لا القبه و السوأة اللقبا



«هنگامي كه او را مي خوانم با كنيه او را صدا مي زنم و به او لقب نمي دهم زيرا لقب دادن سبك شمردن است».



[ صفحه 16]



ائمه - عليهم السلام - اين نكته را به خوبي مي دانستند و حتي به اطفال خود كنيه داده و آنان را با كنيه صدا مي زدند زيرا نوعي احترام بود و در رشد رواني و بلوغ اجتماعي فرزند اثري ژرف داشت. حتي در اين زمينه شعري از امام اميرالمؤمنين به اين مضمون روايت شده است:



نحن الكرام و طفلنا المهد يكني

انا اذا اقعد اللئام علي بساط العزقمنا



«ما بزرگ منش هستيم و به فرزندانمان از همان هنگام كه در گهواره هستند كنيه مي دهيم».

«راه ما از راه افراد لئيم و بي ريشه جدا است و اگر آنان از راهي بروند ما از آن، رو برمي گردانيم و بر يك سفره نمي نشينيم».

امام جواد نيز به تأسي از پدران گرامي خود فرزند را «ابوالحسن» خواند و در اين كنيه او را با دو تن از اجدادش همانند ساخت: امام موسي بن جعفر و امام رضا. محدثين و روات براي تميز و تفكيك ميان اين سه بزرگوار صفتي به ابوالحسن افزوده، امام موسي بن جعفر را ابوالحسن الأول، امام رضا را ابوالحسن الثاني و امام هادي را ابوالحسن الثالث مي خوانند.