سادات و علوي ها در احترام و بزرگداشت امام هم صدا بودند و متفقا رهبري و فضل امام را پذيرفته بودند از جمله ي اين علويان زيد بن موسي بن جعفر - معروف به زيدالنار - بود كه عموي پدر حضرت بشمار مي رفت و در آن وقت مردي معمر و كهنسال بود. روزي زيد به قصد ديدار امام بر در خانه آمد و از عمر بن فرج كه نگهبان در بود خواست تا برايش از امام اجازه ي ورود بگيرد، امام اجازه داد و زيد وارد شد و در مقابل امام كه در صدر مجلسي بود با ادب تمام و احترام و دوزانو نشست و بدين سان به امامت حضرت اعتراف كرد.

روز ديگر كه زيد به حضور امام شرفياب شد ايشان در مجلس حاضر نبودند و زيد در صدر مجلس نشست اندكي بعد امام وارد مجلس شد و همين كه



[ صفحه 26]



زيد حضرت را ديد به سرعت از جاي خود برخاسته امام را در مكان خويش جاي داد و خود مؤدبانه در مقابل ايشان نشست. در اين زمان، امام بسيار جوان و زيد مردي مسن بود ليكن حركت زيد به عنوان اعتراف به امامت حضرت و فضيلت ايشان بود و تمامي قائلين به امامت ايشان چنين مي كردند [1] .