هنگام مطالعه سيره ي ائمه ي طاهرين و پيشوايان خاندان عصمت و طهارت يك مطلب به وضوح قابل مشاهده است و آن هم توجه شديد ايشان به عبادت، شب زنده داري، تلاوت قرآن و مناجات با پروردگار است. ابوفراس حمداني به مقايسه ميان ائمه و بني عباس دست زده چنين مي گويد:



تمسي التلاوة في ابياتهم سحرا

و في بيوتكم الأوتار و النغم



«آواي تلاوت قرآن تا سحر از خانه هاي ائمه به گوش مي رسد. و در خانه هاي شما - بني عباس - اين ترانه ها و صداي چنگ و رباب است كه تا بامداد گوشها را مي خراشد».

امام هادي - عليه السلام - بيش از همه ي معاصران خود به عبادت و تهجد مي پرداخت و تقوا و پايبندي وي به اصول ديانت زبانزد خاص و عام بود. ايشان تمام نوافل را بجا مي آورد و در ركعت سوم نافله مغرب سوره ي حمد و اول سوره ي حديد تا «انه عليم بذات الصدور» و در ركعت چهارم پس از سوره ي حمد، آخر سوره ي حجرات را تلاوت مي كرد [1] .



[ صفحه 51]



نافله اي را نيز به اين صورت به حضرت نسبت داده اند كه: ايشان در ركعت اول، سوره ي حمد و يس و در ركعت دوم، سوره ي حمد و الرحمن را تلاوت مي كردند. [2] .