امام هادي - عليه السلام - شيعيان خود را ملزم ساخته بود تا با احاديث مروي از خاندان رسالت با دقت برخورد كنند؛ هر حديثي را كه دانستند از ايشان است و معني آن را نيز درك كردند مورد عمل قرار دهند و هر حديثي كه مبهم بود و درك آن مشكل، فهم آن را به ائمه واگذارند و از ايشان توضيح بخواهند و از تصرف بي جا خودداري كنند. اين دستور در جواب نامه ي داوود بن فرقد فارسي صادر شده است.

داوود در نامه اي از حضرت مي پرسد: درباره ي احاديثي كه از پدران و اجداد شما به دست ما رسيده است مختلف و بعضا متغاير هستند چه كنيم؟ حضرت پاسخ داد:

«ان علمتم انه قولنا فالزموه، و ما لم تعلموه فردوه الينا؛ اگر يقين كرديد حديث مورد نظر از ما است آن را حفظ كنيد و اگر ندانستيد آن را به ما واگذاريد» [1] .

حضرت اين دستور را صادر مي كند تا صحت و سقم صدور حديث را براي شيعيان بيان كند، و احادي صحيح را از مجعول و موضوع جدا نمايد.