جميع فقهاي شيعه شرط كرده اند كه سجده بايستي بر زمين يا روئيدني هاي آن باشد ولي خوردني ها و پوشيدني ها را از آن استثنا كرده اند و سجده بر آنها را



[ صفحه 93]



جايز نمي دانند چه عملا خوردني و پوشيدني باشند و چه امكان پوشيدن و خورده شدن را داشته باشند. فقها سجده بر شيشه را نيز جايز نمي دانند و مستند آنان روايات متضافر ائمه است از جمله اين روايت است كه:

«محمد بن حسين نقل مي كند: يكي از يارانمان نامه اي به امام نوشت و حكم سجده بر شيشه را جويا شد ليكن پس از ارسال نامه به فكر فرورفت و پنداشت شيشه نيز جزء روئيدني هاي زمين است و نيازي به پرسش از امام نيست».

امام پاسخ فرستاد كه «لا تصل علي الزجاج، و ان حدثتك نفسك أنه مما انبتت الأرض، و لكنه من الملح و الرمل و هما ممسوخان» [1] .

«بر شيشه سجده نكن اگر چه به ذهنت خطور كرده است كه از روييدني هاي زمين است، ليكن شيشه از نمك و رمل به وجود آمده است و اين دو از مسخ شدگان هستند».